Намаз (вршење молитва пет пати дневно)
„Извршите го намазот и дајте го зеќатот. Поклоните се со оние кои што се поклонуваат.”1
(Светиот Куран)
Намазот е на прво место меѓу богослужбите што ги заповеда Исламот по Келиме-и Шехадет. Намазот е посебно богослужение кое се состои од одредени движења и читања кои што започнуваат со текбир и завршуваат со селам. Намазот е стоење на слугата во присуство на Аллах со длабока почит, љубов и стравопочит, молење и искрена благодарност кон Него.
Да бидеме благодарни за благословите дадени од нашиот Господ е наша Исламска и човечка должност. Благодарноста за секој благослов се прави во свој вид. Со други зборови, благодарноста за секоја можност и благослов што ја имаме, без разлика дали е материјална или духовна, се прави посветувајќи ја на Аллах. Нашето тело, нашиот ум, способноста за зборување и здравје се највредни благослови кои ни се дадени. Додека пак намазот, како телесно обожување, е да се биде благодарен на Аллах за сето тоа.
Куранот кажува дека низ историјата, сите пророци им наредувале на своите народи да се клањат намаз. Се разбира, намазот на секое општество има различни особености. Намазот на Муслиманот се извршува со вртење кон кибла пет пати на ден, како што поучил и покажал Пророкот. Човек кој што се фокусира на намазот со заедничко дејствување на телото, умот и срцето, чувствува дека намазот го опкружува во сите аспекти. Тој стои во присуство на Аллах кога е во стоење, се поклонува само пред Него во руку’ и го изразува своето предавање на Него на најблиската точка до Аллах во сеџде.
Столбот на религијата Ислам, системот на заштита од злото, откуп за гревовите, најважното обожување на кое луѓето прво ќе одговарат во судниот ден е намазот. Вршењето на намазот без одлагање, со стравопочит и директно се споменува во Куранот како разликувачки карактеристики на Муслиманите. Одењето во џамија за да се изврши намазот во собраност е упорно наредено од нашиот Пророк, затоа што тоа придонесува за средба, сплотеност, братство и солидарност меѓу Муслиманите.
Должност на Муслиманот е да ја покаже потребната чувствителност кон намазот следејќи ги охрабрувањата и советите на Аллаховиот Пратеник. Така, со правење пауза од напорната работа на животот пет пати на ден, луѓето ќе се сеќаваат на Семоќниот Аллах и ќе ја изразат почитта и љубовта што ја чувствуваат кон Него. Слугата кој со сето битие се обраќа кон својот Господ во својот намаз, ќе биде очистен, смирен, исполнет со мир и ќе ја достигне среќата во другиот свет.
Човек кој зема абдест или по потреба гусул за да се клања намаз, ќе се очисти од материјалните и духовните нечистотии. Ја средува својата облека. Затоа што, тој мора да се облекува чисто и да ги покрива интимните делови во намазот. Потоа се свртува кон киблата и додека го врти лицето кон киблата, во исто време го свртува срцето кон својот Господ. Кибла е Ќа'бе. Ќа'бе е Аллаховиот дом. Муслиманите ширум светот се свртуваат во иста насока и се среќаваат во благословен и прекрасен фокус.
Пет пати дневниот намаз е задолжителен за Муслиманот, односно неизбежно обожување наредено од Аллах. „Задолжителните намази” што се извршуваат наутро (Сабах), напладне (пладне), попладне (икиндија), навечер (акшам), ноќе (јација) се. Состојат од различен број на реќати, односно различни кратки делови. Истовремено, има и „суннет намази” кои Пратеникот ги извршувал како рутина и како пример за верниците и „надлежните намази” кои човек може да ги клања кога сака.
Човек кој е подготвен за намаз, знаејќи кој намаз го клања, прво прави нијјет па ги подига рацете и започнува со донесување текбир. Велејќи „Аллаху Екбер” (Аллах е најголем) тој го започнува намазот со свесност дека Аллах постои и е Еден, Врховен и дека е невозможно да се обожава друго суштество освен Него. Кога почнува да се клања, понатаму не зборува.
По текбирот, ги врзува рацете и стои извесно време во присуство на Аллах односно на нози. На почетокот ја чита молитвата позната како „Субханеке”. По молитвата продолжува со „сура Фатиха” која ги содржи значењата на молитва и предавање на Аллах. По завршувањето на Фатиха, тој кажува „амин”, а потоа чита од Куранот од сурите или од ајетите што ги знае.
После стоење (кијам) донесувајќи текбир оди на руку’. Руку‘ е состојба на свиткување и поклонување, што ја изразува немоќта на слугата пред Аллаховата величественост и моќ. Тој изрекува „Субхане Раббије‘л-Азим” (Мојот Севишниот Господар е ослободен од сите недостатоци) најмалку три пати во Руку‘.
Додека станува од руку’, тој вели „Семиаллаху лимен хамидех” (Аллах ги слушна оние кои Го фалат) и ја изразува својата благодарност со зборовите „Раббена ве леке’л-хамд” (Пофалба на Тебе, Господару наш). Потоа изговара текбир и оди на сеџде. Сеџде се изведува поставувајќи ги рацете, колената, стапалата, челото и носот и допирајќи со лицето на земјата. Оној Кој што изразува „Субхане Раббије‘л-а‘ла” (Мојот Севишниот Господар е ослободен од секакви недостатоци) најмалку три пати, чека кратко време седејќи помеѓу двете сеџди кои што се прават во еден реќат.
Секој дел од намазот што се изведува по овој редослед се нарекува „реќат”. По завршувањето на реќатите, Муслиманот кој седи извесно време на крајот од намазот чита различни молитви додека седи. За време на ова заседание, наречено Каде-и Ахире, тој учи молитви познати како „ет-Тахијјату”, „Салли” и „Барик”, „Раббена”. Конечно „ес-селаму алејкум ве рахметуллах!” Човек кој дава селам прво десно, а потоа лево со зборовите (Аллаховиот мир и милост нека бидат врз вас), го завршува својот намаз. Селамот ја симболизира желбата на личноста за мир во вселената, на луѓето, на мелеките од десната и левата страна и враќањето на личноста која го напуштила овој свет со намазот.
Напуштањето, одложувањето на намазот поради причини како што се мрзеливост, небрежност или очај не е ситуација која му доликува на Муслиманот. Затоа што намазот е едно од најосновните правила на религијата Ислам и еден од најјасните знаци на службеност.
„Извршите го намазот и дајте го зеќатот. Поклоните се со оние кои што се поклонуваат.”1
(Светиот Куран)
Намазот е на прво место меѓу богослужбите што ги заповеда Исламот по Келиме-и Шехадет. Намазот е посебно богослужение кое се состои од одредени движења и читања кои што започнуваат со текбир и завршуваат со селам. Намазот е стоење на слугата во присуство на Аллах со длабока почит, љубов и стравопочит, молење и искрена благодарност кон Него.
Да бидеме благодарни за благословите дадени од нашиот Господ е наша Исламска и човечка должност. Благодарноста за секој благослов се прави во свој вид. Со други зборови, благодарноста за секоја можност и благослов што ја имаме, без разлика дали е материјална или духовна, се прави посветувајќи ја на Аллах. Нашето тело, нашиот ум, способноста за зборување и здравје се највредни благослови кои ни се дадени. Додека пак намазот, како телесно обожување, е да се биде благодарен на Аллах за сето тоа.
Куранот кажува дека низ историјата, сите пророци им наредувале на своите народи да се клањат намаз. Се разбира, намазот на секое општество има различни особености. Намазот на Муслиманот се извршува со вртење кон кибла пет пати на ден, како што поучил и покажал Пророкот. Човек кој што се фокусира на намазот со заедничко дејствување на телото, умот и срцето, чувствува дека намазот го опкружува во сите аспекти. Тој стои во присуство на Аллах кога е во стоење, се поклонува само пред Него во руку’ и го изразува своето предавање на Него на најблиската точка до Аллах во сеџде.
Столбот на религијата Ислам, системот на заштита од злото, откуп за гревовите, најважното обожување на кое луѓето прво ќе одговарат во судниот ден е намазот. Вршењето на намазот без одлагање, со стравопочит и директно се споменува во Куранот како разликувачки карактеристики на Муслиманите. Одењето во џамија за да се изврши намазот во собраност е упорно наредено од нашиот Пророк, затоа што тоа придонесува за средба, сплотеност, братство и солидарност меѓу Муслиманите.
Должност на Муслиманот е да ја покаже потребната чувствителност кон намазот следејќи ги охрабрувањата и советите на Аллаховиот Пратеник. Така, со правење пауза од напорната работа на животот пет пати на ден, луѓето ќе се сеќаваат на Семоќниот Аллах и ќе ја изразат почитта и љубовта што ја чувствуваат кон Него. Слугата кој со сето битие се обраќа кон својот Господ во својот намаз, ќе биде очистен, смирен, исполнет со мир и ќе ја достигне среќата во другиот свет.
Човек кој зема абдест или по потреба гусул за да се клања намаз, ќе се очисти од материјалните и духовните нечистотии. Ја средува својата облека. Затоа што, тој мора да се облекува чисто и да ги покрива интимните делови во намазот. Потоа се свртува кон киблата и додека го врти лицето кон киблата, во исто време го свртува срцето кон својот Господ. Кибла е Ќа'бе. Ќа'бе е Аллаховиот дом. Муслиманите ширум светот се свртуваат во иста насока и се среќаваат во благословен и прекрасен фокус.
Пет пати дневниот намаз е задолжителен за Муслиманот, односно неизбежно обожување наредено од Аллах. „Задолжителните намази” што се извршуваат наутро (Сабах), напладне (пладне), попладне (икиндија), навечер (акшам), ноќе (јација) се. Состојат од различен број на реќати, односно различни кратки делови. Истовремено, има и „суннет намази” кои Пратеникот ги извршувал како рутина и како пример за верниците и „надлежните намази” кои човек може да ги клања кога сака.
Човек кој е подготвен за намаз, знаејќи кој намаз го клања, прво прави нијјет па ги подига рацете и започнува со донесување текбир. Велејќи „Аллаху Екбер” (Аллах е најголем) тој го започнува намазот со свесност дека Аллах постои и е Еден, Врховен и дека е невозможно да се обожава друго суштество освен Него. Кога почнува да се клања, понатаму не зборува.
По текбирот, ги врзува рацете и стои извесно време во присуство на Аллах односно на нози. На почетокот ја чита молитвата позната како „Субханеке”. По молитвата продолжува со „сура Фатиха” која ги содржи значењата на молитва и предавање на Аллах. По завршувањето на Фатиха, тој кажува „амин”, а потоа чита од Куранот од сурите или од ајетите што ги знае.
После стоење (кијам) донесувајќи текбир оди на руку’. Руку‘ е состојба на свиткување и поклонување, што ја изразува немоќта на слугата пред Аллаховата величественост и моќ. Тој изрекува „Субхане Раббије‘л-Азим” (Мојот Севишниот Господар е ослободен од сите недостатоци) најмалку три пати во Руку‘.
Додека станува од руку’, тој вели „Семиаллаху лимен хамидех” (Аллах ги слушна оние кои Го фалат) и ја изразува својата благодарност со зборовите „Раббена ве леке’л-хамд” (Пофалба на Тебе, Господару наш). Потоа изговара текбир и оди на сеџде. Сеџде се изведува поставувајќи ги рацете, колената, стапалата, челото и носот и допирајќи со лицето на земјата. Оној Кој што изразува „Субхане Раббије‘л-а‘ла” (Мојот Севишниот Господар е ослободен од секакви недостатоци) најмалку три пати, чека кратко време седејќи помеѓу двете сеџди кои што се прават во еден реќат.
Секој дел од намазот што се изведува по овој редослед се нарекува „реќат”. По завршувањето на реќатите, Муслиманот кој седи извесно време на крајот од намазот чита различни молитви додека седи. За време на ова заседание, наречено Каде-и Ахире, тој учи молитви познати како „ет-Тахијјату”, „Салли” и „Барик”, „Раббена”. Конечно „ес-селаму алејкум ве рахметуллах!” Човек кој дава селам прво десно, а потоа лево со зборовите (Аллаховиот мир и милост нека бидат врз вас), го завршува својот намаз. Селамот ја симболизира желбата на личноста за мир во вселената, на луѓето, на мелеките од десната и левата страна и враќањето на личноста која го напуштила овој свет со намазот.
Напуштањето, одложувањето на намазот поради причини како што се мрзеливост, небрежност или очај не е ситуација која му доликува на Муслиманот. Затоа што намазот е едно од најосновните правила на религијата Ислам и еден од најјасните знаци на службеност.
