Верување во Судбината
„Навистина, Ние создадовме сè според предодреденото (план и мерка).“1
(Светиот Куран)
Аллах, Кој создаде сè од ништо, посака да создаде во универзумот сè што ќе се случи во причинско-последична врска. Така, човечкото суштество, кое е опремено со супериорна доблест како разумот, полесно ќе ја сфати мудроста и вистините за создавањето. Всушност, човек кој внимателно го испитува универзумот ќе види дека во него доминира судбината, односно мерката, рамнотежата и редот, а не хаосот. Ова укажува на постоење на еден Врховен Создател.
Верувањето во судбината е еден од шесте основни принципи на верата во Исламот. Тоа значи да се верува дека што и да се случува во универзумот, без разлика дали е добро или лошо, правилно или погрешно, живо или неживо, корисно или безкорисно, се случува со знаење, волја, моќ, дискрепција и креација на Аллах.
Има ситуации во животот кои се надвор од човечка моќ и не може да се влијае врз нив. На пример, никој не може да го спречи функционирањето на универзумот, репродуктивните системи на живите суштества, природниот тек на природните настани, појавата на молњи или земјотреси. Слично на тоа, човекот нема шанса да го избере своето семејство, раса, боја или пол кога ќе се роди. Овие произлегуваат како резултат на божествената определба и тоа се нарекува „судбина“.
Од друга страна и луѓето имаат удел во реализацијата на некои добри или лоши настани. Аллах им дал на луѓето простор за дејствување во Својот неограничен имот и им дал право на избор до одреден степен. На пример, човек има волја да зачекори во добро дело или да направи грев. Во овие ситуации Аллаховото креирање, се реализира според човечкиот труд и одлука. Затоа, мерките што ги презема човекот и изборите што ги прави се исто така дел од судбината.
Што и да се случи во вселената, Аллах го знае и го запишал во вечноста. Аллах, кој до најситни детали знае што ќе доживееме уште пред да бидеме создадени, знае и како ќе ги искористиме нашите избори со неговото предвечно и вечно знаење. Меѓутоа, тоа не значи дека Аллах нè присилува и нè влече од место до место како сув лист пред ветрот. Аллаховото предзнаење за тоа што ќе се случи не ја отстранува одговорноста на човекот. На пример, лице кое краде го прави ова не затоа што Аллах знае дека ќе го направи тоа, туку затоа што ја избира најлошата од двете алтернативи и ја избира намерно кражбата. Затоа, тој ќе ги сноси последиците од својата вина и од неговиот избор.
Она што ги турка луѓето кон среќа или несреќа и на овој и на другиот свет е она што тие го прават. Важно е човекот да ја насочи својата волја кон доброто и да не го избира патот на злото. Затоа што секој ги сноси последиците од својот избор и никој не може да избега од одговорноста поврзувајќи го тоа што се случуло со судбината.
Личноста која верува во судбината прифаќа во последната фаза дека вистинскиот извршител е Аллах. Пророкот Мухаммед (а.с.) го сумира вака: „ Знај дека сите луѓе да се соберат за да ти пружат корист, нема да можат да го направат тоа освен по волја на Аллах. Повторно, сите луѓе да се соберат да ти наштетат, не можат да ти наштетат на кој било начин, освен со волјата на Аллах. Од оваа перспектива, моливите се отстранети (не пишува ништо ново), страниците се исушени (непроменети).”
На пример, човек кој верува во судбина знае дека дождот ќе падне со формирање на одредени физички услови. Сепак, според него, дождот не е ограничен само на резултат на комбинација од природни причини Муслиманот со надминување на очигледните причини, верува дека Аллах го испраќа дождот. Конечната одлука, заповед, волја и создавање, без сомнение, му припаѓаат на Аллах.
Во Религијата Ислам, не постои концепт на судбина како што е постигнување успех без да се вложи никаков напор, седење на своето место и чекање нешто од Аллах, а со тоа и назначување на Аллах за застапник за неговите работи. Муслиман кој верува во судбина ги исполнува своите обврски соодветно. Постапува истрајно, стабилно и трпеливо. По испробување на сите материјални и духовни причини и преземање на сите неопходни мерки на претпазливост, тој му верува на Аллах и Нему Му ги остава резултатите.
„Навистина, Ние создадовме сè според предодреденото (план и мерка).“1
(Светиот Куран)
Аллах, Кој создаде сè од ништо, посака да создаде во универзумот сè што ќе се случи во причинско-последична врска. Така, човечкото суштество, кое е опремено со супериорна доблест како разумот, полесно ќе ја сфати мудроста и вистините за создавањето. Всушност, човек кој внимателно го испитува универзумот ќе види дека во него доминира судбината, односно мерката, рамнотежата и редот, а не хаосот. Ова укажува на постоење на еден Врховен Создател.
Верувањето во судбината е еден од шесте основни принципи на верата во Исламот. Тоа значи да се верува дека што и да се случува во универзумот, без разлика дали е добро или лошо, правилно или погрешно, живо или неживо, корисно или безкорисно, се случува со знаење, волја, моќ, дискрепција и креација на Аллах.
Има ситуации во животот кои се надвор од човечка моќ и не може да се влијае врз нив. На пример, никој не може да го спречи функционирањето на универзумот, репродуктивните системи на живите суштества, природниот тек на природните настани, појавата на молњи или земјотреси. Слично на тоа, човекот нема шанса да го избере своето семејство, раса, боја или пол кога ќе се роди. Овие произлегуваат како резултат на божествената определба и тоа се нарекува „судбина“.
Од друга страна и луѓето имаат удел во реализацијата на некои добри или лоши настани. Аллах им дал на луѓето простор за дејствување во Својот неограничен имот и им дал право на избор до одреден степен. На пример, човек има волја да зачекори во добро дело или да направи грев. Во овие ситуации Аллаховото креирање, се реализира според човечкиот труд и одлука. Затоа, мерките што ги презема човекот и изборите што ги прави се исто така дел од судбината.
Што и да се случи во вселената, Аллах го знае и го запишал во вечноста. Аллах, кој до најситни детали знае што ќе доживееме уште пред да бидеме создадени, знае и како ќе ги искористиме нашите избори со неговото предвечно и вечно знаење. Меѓутоа, тоа не значи дека Аллах нè присилува и нè влече од место до место како сув лист пред ветрот. Аллаховото предзнаење за тоа што ќе се случи не ја отстранува одговорноста на човекот. На пример, лице кое краде го прави ова не затоа што Аллах знае дека ќе го направи тоа, туку затоа што ја избира најлошата од двете алтернативи и ја избира намерно кражбата. Затоа, тој ќе ги сноси последиците од својата вина и од неговиот избор.
Она што ги турка луѓето кон среќа или несреќа и на овој и на другиот свет е она што тие го прават. Важно е човекот да ја насочи својата волја кон доброто и да не го избира патот на злото. Затоа што секој ги сноси последиците од својот избор и никој не може да избега од одговорноста поврзувајќи го тоа што се случуло со судбината.
Личноста која верува во судбината прифаќа во последната фаза дека вистинскиот извршител е Аллах. Пророкот Мухаммед (а.с.) го сумира вака: „ Знај дека сите луѓе да се соберат за да ти пружат корист, нема да можат да го направат тоа освен по волја на Аллах. Повторно, сите луѓе да се соберат да ти наштетат, не можат да ти наштетат на кој било начин, освен со волјата на Аллах. Од оваа перспектива, моливите се отстранети (не пишува ништо ново), страниците се исушени (непроменети).”
На пример, човек кој верува во судбина знае дека дождот ќе падне со формирање на одредени физички услови. Сепак, според него, дождот не е ограничен само на резултат на комбинација од природни причини Муслиманот со надминување на очигледните причини, верува дека Аллах го испраќа дождот. Конечната одлука, заповед, волја и создавање, без сомнение, му припаѓаат на Аллах.
Во Религијата Ислам, не постои концепт на судбина како што е постигнување успех без да се вложи никаков напор, седење на своето место и чекање нешто од Аллах, а со тоа и назначување на Аллах за застапник за неговите работи. Муслиман кој верува во судбина ги исполнува своите обврски соодветно. Постапува истрајно, стабилно и трпеливо. По испробување на сите материјални и духовни причини и преземање на сите неопходни мерки на претпазливост, тој му верува на Аллах и Нему Му ги остава резултатите.
