Раназан пост
„Еј, верници! Пропишан вие постот како што им беше пропишан и на оние пред вас за да бидете богобојазливи.”1
(Светиот Куран)
Постот е воздржување од јадење, пиење и сексуални односи, заменети само за задоволство на Аллах, од разденувањето до зајдисонцето. Постот исто како намазот, зеќатот и аџилакот, е едно од основните богослужби наредени на луѓето преку сите пророци.
Според Исламот, постот е задолжителен за секој Муслиман мудар и влезен во пубертет, кој го достигнал месецот Рамазан, односно тоа е обврска која мора да се исполни. Оние кои се болни или кои патуваат, бремени жени или доилки можат да постат после Рамазан, односно да го исполнат постот како каза. Тешко болните, кои немаат надеж за оздравување без разлика во која возраст се и старите луѓе кои не можат да постат, плаќаат „фидије” бидејќи во иднина нема да можат да го исполнат постот. Фидије е износ која се плаќа за да се нахрани сиромав за секој ден од Рамазанскиот пост. Луѓето чија финансиска состојба не е соодветна за ова, од друга страна, бараат прошка од Аллах. На крајот, Аллах е праведен, а фидијето е исплата што ја поддржува социјалната помош по повод за постот, а вредноста на постот е превисока за да се мери во материјална смисла.
Исламот го поттикнува постот и надвор од Рамазанските денови. Посебно било препорачано од Пророкот (а.с.) да се пости шест дена во Шеввал, кој следи по Рамазан, во понеделник и четврток секоја недела и во тринаесеттиот, четиринаесеттиот и петнаесеттиот ден од секој лунарен месец. Нашиот Пророк, исто така, ја објаснил доблеста на постот на денот на Ашура, десеттиот ден од Мухаррем, со додавање на денот пред него или следниот ден.
Според Исламот како што има денови кога се препорачува постот има и денови кога постот е забранет. Постот за време на првиот ден од Рамазан Бајрам и четирите дена од Курбан Бајрам е забранет. Затоа што овие денови се прогласени за празник на верниците. Исто така, не се сметало за соодветно да се пости сам во Џума, кој се смета за неделен празник, освен ако не се додаде еден ден пред или после него.
За да му се даде правото на постот, Муслиманот мора да пости не само со желудникот, туку со сите органи. Неговите очи треба да го гледаат доброто и да не гледаат во злото, ушите треба да го слушаат доброто и да не слушаат гревови, неговиот јазик или да зборува добри зборови или да молчи, неговото срце да има добра намера и да се држи подалеку од лошите желби. Аллах нема потреба човек да гладува во име на постот, освен ако не се откаже од лажењето, озборувањето и измамата.
Постот го воспитува човекот со тоа што го ослободува од прекумерни желби и од стремежи. Тој го учи на трпение, благодарност, покорност и вредност на благословите и на здравјето. Тој му дава здравје на телото, виталност на умот и утеха на срцето. Станувајќи на сахур, тој станува свесен за времето, а во средбата со оние кои имаат потреба на трпезите за ифтар, тој гарантира дека милосрдието ќе ги достигне своите благослови.
„Еј, верници! Пропишан вие постот како што им беше пропишан и на оние пред вас за да бидете богобојазливи.”1
(Светиот Куран)
Постот е воздржување од јадење, пиење и сексуални односи, заменети само за задоволство на Аллах, од разденувањето до зајдисонцето. Постот исто како намазот, зеќатот и аџилакот, е едно од основните богослужби наредени на луѓето преку сите пророци.
Според Исламот, постот е задолжителен за секој Муслиман мудар и влезен во пубертет, кој го достигнал месецот Рамазан, односно тоа е обврска која мора да се исполни. Оние кои се болни или кои патуваат, бремени жени или доилки можат да постат после Рамазан, односно да го исполнат постот како каза. Тешко болните, кои немаат надеж за оздравување без разлика во која возраст се и старите луѓе кои не можат да постат, плаќаат „фидије” бидејќи во иднина нема да можат да го исполнат постот. Фидије е износ која се плаќа за да се нахрани сиромав за секој ден од Рамазанскиот пост. Луѓето чија финансиска состојба не е соодветна за ова, од друга страна, бараат прошка од Аллах. На крајот, Аллах е праведен, а фидијето е исплата што ја поддржува социјалната помош по повод за постот, а вредноста на постот е превисока за да се мери во материјална смисла.
Исламот го поттикнува постот и надвор од Рамазанските денови. Посебно било препорачано од Пророкот (а.с.) да се пости шест дена во Шеввал, кој следи по Рамазан, во понеделник и четврток секоја недела и во тринаесеттиот, четиринаесеттиот и петнаесеттиот ден од секој лунарен месец. Нашиот Пророк, исто така, ја објаснил доблеста на постот на денот на Ашура, десеттиот ден од Мухаррем, со додавање на денот пред него или следниот ден.
Според Исламот како што има денови кога се препорачува постот има и денови кога постот е забранет. Постот за време на првиот ден од Рамазан Бајрам и четирите дена од Курбан Бајрам е забранет. Затоа што овие денови се прогласени за празник на верниците. Исто така, не се сметало за соодветно да се пости сам во Џума, кој се смета за неделен празник, освен ако не се додаде еден ден пред или после него.
За да му се даде правото на постот, Муслиманот мора да пости не само со желудникот, туку со сите органи. Неговите очи треба да го гледаат доброто и да не гледаат во злото, ушите треба да го слушаат доброто и да не слушаат гревови, неговиот јазик или да зборува добри зборови или да молчи, неговото срце да има добра намера и да се држи подалеку од лошите желби. Аллах нема потреба човек да гладува во име на постот, освен ако не се откаже од лажењето, озборувањето и измамата.
Постот го воспитува човекот со тоа што го ослободува од прекумерни желби и од стремежи. Тој го учи на трпение, благодарност, покорност и вредност на благословите и на здравјето. Тој му дава здравје на телото, виталност на умот и утеха на срцето. Станувајќи на сахур, тој станува свесен за времето, а во средбата со оние кои имаат потреба на трпезите за ифтар, тој гарантира дека милосрдието ќе ги достигне своите благослови.
