Верување во Божјите Книги
„Луѓето беа една заедница. Потоа Аллах испрати пророци како радосници и опоменувачи, а со нив ги објави книгите, со вистина, за да судат меѓу луѓето за она за што не се согласуваат.1
(Светиот Куран)
Божествените книги се зборовите на Семоќниот Аллах и Неговото обраќање до луѓето. Тоа е транслитерација на Неговите вечни зборови, наредби и откровение. Супериорноста на Аллаховите зборови над другите зборови е како Аллаховата надмоќ над Неговите слуги. Со објавање на книга, Аллах го прифатил човекот, кого го создал како највредно битие, како соговорник и го упатил на испитот на животот. Тоа му овозможило да ја запознае вистината и да прави разлика помеѓу доброто и злото.
Во раните периоди на историјата, на некои пророци им биле испраќани мали книги наречени „страници”. Од Алах се испратени десет страници до хазрети Адам, триесет страници до хазрети Идрис и десет страници до хазрети Ибрахим.
Подоцна беа откриени четирите големи книги едно по друго: Тората до Пророкот Мојсеј, Псалмите на Пророкот Давид, Библијата на Пророкот Исус и на крајот Куранот на Пророкот Мухаммед Мустафа (а.с.). Последната божествена книга која ќе важи и ќе му се обраќа на целото човештво е Куранот.
Муслиманот верува дека сите божествени книги доаѓаат од Аллах, постојат и се вистинити. Меѓутоа, овој редослед важи за неискривените и непроменетите верзии на божествените книги. Па така, Муслиманот верува во оригиналната форма на страниците и книгите како што дошле од Аллах. Тој верува дека другите книги, односно Тора, Псалмите и Библијата освен Куранот, се променети од луѓето и одземени од нивните оригинали.
Ова верување бара од верникот секогаш да биде чувствителен и внимателен во врска со откровението. Кога ќе се сретне со информации од Тора или од Библијата, задолжително е да се повика на Куранот пред да каже дека овие информации се вистинити или лажни. Доколку не е во спротивност со информациите дадени од Куранот и не се спротивставува на општите принципи на Исламот, се одлучува дека таквата информација може да биде точна. Сепак, не е можно да се тврди дека информациите што се во спротивност со принципите и универзалната порака на Куранот доаѓаат од Аллах.
Луѓето се интервенирали во книгите што им беа испратени, за да добијат мала светска корист. Порано свештенството го мамеше невиниот народ и ја расипуваше чистотата на светите текстови прикажувајќи го тоа што го напишале со свои раце како Аллахово откровение. Куранот е единствената книга која преживеала до денес без најмала промена и во текстот и во содржината и која ќе го зачува своето првобитно постоење до крајот на светот.
Верувањето во книгите и прифаѓањето на Куранот како божествен водич во овој контекст, се разбира, бара живеење во согласност со неговите правила, како и прифаќање од срце дека тој е испратен од Аллах. Затоа што целта на испраќањето книги е да се читаат, разберат и живеат.
„Луѓето беа една заедница. Потоа Аллах испрати пророци како радосници и опоменувачи, а со нив ги објави книгите, со вистина, за да судат меѓу луѓето за она за што не се согласуваат.1
(Светиот Куран)
Божествените книги се зборовите на Семоќниот Аллах и Неговото обраќање до луѓето. Тоа е транслитерација на Неговите вечни зборови, наредби и откровение. Супериорноста на Аллаховите зборови над другите зборови е како Аллаховата надмоќ над Неговите слуги. Со објавање на книга, Аллах го прифатил човекот, кого го создал како највредно битие, како соговорник и го упатил на испитот на животот. Тоа му овозможило да ја запознае вистината и да прави разлика помеѓу доброто и злото.
Во раните периоди на историјата, на некои пророци им биле испраќани мали книги наречени „страници”. Од Алах се испратени десет страници до хазрети Адам, триесет страници до хазрети Идрис и десет страници до хазрети Ибрахим.
Подоцна беа откриени четирите големи книги едно по друго: Тората до Пророкот Мојсеј, Псалмите на Пророкот Давид, Библијата на Пророкот Исус и на крајот Куранот на Пророкот Мухаммед Мустафа (а.с.). Последната божествена книга која ќе важи и ќе му се обраќа на целото човештво е Куранот.
Муслиманот верува дека сите божествени книги доаѓаат од Аллах, постојат и се вистинити. Меѓутоа, овој редослед важи за неискривените и непроменетите верзии на божествените книги. Па така, Муслиманот верува во оригиналната форма на страниците и книгите како што дошле од Аллах. Тој верува дека другите книги, односно Тора, Псалмите и Библијата освен Куранот, се променети од луѓето и одземени од нивните оригинали.
Ова верување бара од верникот секогаш да биде чувствителен и внимателен во врска со откровението. Кога ќе се сретне со информации од Тора или од Библијата, задолжително е да се повика на Куранот пред да каже дека овие информации се вистинити или лажни. Доколку не е во спротивност со информациите дадени од Куранот и не се спротивставува на општите принципи на Исламот, се одлучува дека таквата информација може да биде точна. Сепак, не е можно да се тврди дека информациите што се во спротивност со принципите и универзалната порака на Куранот доаѓаат од Аллах.
Луѓето се интервенирали во книгите што им беа испратени, за да добијат мала светска корист. Порано свештенството го мамеше невиниот народ и ја расипуваше чистотата на светите текстови прикажувајќи го тоа што го напишале со свои раце како Аллахово откровение. Куранот е единствената книга која преживеала до денес без најмала промена и во текстот и во содржината и која ќе го зачува своето првобитно постоење до крајот на светот.
Верувањето во книгите и прифаѓањето на Куранот како божествен водич во овој контекст, се разбира, бара живеење во согласност со неговите правила, како и прифаќање од срце дека тој е испратен од Аллах. Затоа што целта на испраќањето книги е да се читаат, разберат и живеат.
